Οξεία κυστίτιδα-Ουρολοιμώξεις

Η οξεία βακτηριακή κυστίτιδα είναι η φλεγμονή του βλεννογόνου της ουροδόχου κύστης.  Τα συνηθέστερα μικρόβια που προκαλούν τη νόσο είναι τα Gram αρνητικά, με κυριότερο εκπρόσωπο το κολοβακτηρίδιο, και σπανιότερα θετικά κατά Gram, όπως ο σαπροφυτικός σταφυλόκοκκος και οι εντερόκοκκοι. Η φλεγμονή της ουροδόχου κύστης είναι συχνότερη στις γυναίκες και τα κορίτσια παρά στα αγόρια και στους άνδρες. Η ύπαρξη ξένων σωμάτων (λιθίαση) ή και η συνύπαρξη εκκολπωμάτων και συγγενών ανωμαλιών αποτελούν προδιαθετικούς παράγοντες για συχνές υποτροπές.

Κλινική εικόνα
Προέχουν κατά κανόνα τα ερεθιστικά φαινόμενα. Παρατηρείται συχνουρία, επιτακτική ούρηση, αίσθημα καύσου κατά την ούρηση και μερικές φορές δυσουρία. Συνήθως συνοδεύεται από υπερηβικό ή ενίοτε από οσφυϊκό άλγος. Η επιτακτική ούρηση και αιματουρία στην αρχή είναι τελική και μετά γίνεται ολική. Χαρακτηριστική είναι η έλλειψη πυρετικής κίνησης παρά την έντονη συμπτωματολογία. Κατά την κλινική εξέταση δυνατόν να διαπιστωθεί ελαφρά υπερηβική ευαισθησία ενώ τις περισσότερες φορές διαπιστώνονται άλλες καταστάσεις που προδιαθέτουν στην ανάπτυξη της φλεγμονής όπως κολπίτιδα, εκκολπώματα της ουρήθρας που φλεγμαίνουν, ουρηθρικό έκκριμα και τοπικό οίδημα, επιδιδυμίτιδα ή και προστατίτιδα. Στους άνδρες συνήθως προηγείται η προστατίτιδα ή ύπαρξη υπολειπόμενου ούρου στην κύστη. Νευρολογικές δυσλειτουργίες της ουροδόχου κύστης που προκαλούν κατακράτηση ούρων καθώς και γενικά νοσήματα όπως σακχαρώδης διαβήτης αποτελούν σοβαρούς προδιαθετικούς παράγοντες για την ανάπτυξη, διατήρηση ή και συχνές υποτροπές κυστίτιδας.

Εργαστηριακά ευρήματα
Η ανάλυση των ούρων αποδεικνύει ύπαρξη πυουρίας, βακτηριουρίας και αιματουρίας, μικροσκοπικής ή και μακροσκοπικής. Η αιματουρία είναι συνήθως τελική.  Η καλλιέργεια των ούρων θα αποκαλύψει τον τύπο των μικροβίων ενώ η δοκιμασία ευαισθησίας θα καθορίσει την επιλογή του χημειοθεραπευτικού για την αντιμετώπιση της λοιμώξεως.

Επιπλοκές
Η σπουδαιότερη επιπλοκή είναι η ανιούσα λοίμωξη (πυελονεφρίτιδα), κυρίως στα μικρά παιδιά λόγω παλινδρόμησης και στις έγκυες γυναίκες λόγω στάσης στους ουρητήρες. Στους άνδρες η κυριότερη επιπλοκή είναι η οξεία ορχεοεπιδιδυμίτιδα.

Θεραπεία
Η χορήγηση χημειοθεραπευτικών φαρμάκων με βάση την καλλιέργεια και τη δοκιμασία ευαισθησίας αποτελούν τον καλύτερο τρόπο θεραπευτικής αντιμετώπισης. Συνιστάται επίσης η λήψη αφθόνων υγρών για την έκπλυση της ουροδόχου κύστης. Σε περιπτώσεις υποτροπών εκτελείται ακτινολογικός έλεγχος του ουροποιητικού (απλή ΝΟΚ, ουρογραφία) καθώς και ενδοσκοπικός έλεγχος της κύστης για τη διαπίστωση ύπαρξης προδιαθετικών αιτίων. Η καλή υγιεινή των έξω γεννητικών οργάνων είναι απαραίτητη.